rədd

1.

is. <ər.> Qəbul etməmə, yox cavabı vermə, mənfi cavab vermə. <Cavanşir:> Sasani qoşunlarının sərkərdəsi Bəhrama rədd cavabı verilsin! M. Hüs.. Kazım əli ilə rədd işarəsi verdi. M. C.. Rədd etmək – 1) qəbul etməmək, yox cavabı vermək, mənfi cavab vermək, razı olmamaq. <Mirzağa> qorxurdu ki, Cəmilə onun təklifini rədd edər. S. H.. Anam dayımın təklifini rədd etdi. S. S. Axundov; 2) özündən uzaqlaşdırmaq, başından eləmək. Gülpəri də <Baharın> ona Nurəddin barədə gizlin gözətçi olmasını duyub, Baharı bir yolla rədd etmək fikrində idi. S. S. Axundov; 3) qovmaq, qəbul etməmək. <Balaş:> Sevil! Diz üstə çöküb bir çocuq kimi yalvarıram; məni öldür, rədd etmə! C. C.. <Xalıqverdinin> aləmində qonağı rədd eləmək nanəciblik idi. Ə. Vəl.. Rədd ol! – birisini özündən uzaqlaşdırmaq, qovmaq məqamında işlədilir. <Məşədi İbad:> Əşi, rədd ol o yana, bir sən qalmışdın ki, məni soyasan. Ü. H..

2.

is. <ər.> Ləpir, ayaq yeri, iz. Sabah olan kimi hər üç pəhləvan yola düşüb, qanın rəddi ilə düz zülmət quyusunun başına gəldilər. (Nağıl). Bura bax, Nadir, – deyə <Cə- fər> rəddi göstərdi: – Görürsənmi, aşağıdan gəlib, bu tərəfə burulub. İ. Ə..